Mei 2012

Sinds een paar maanden werkt zij bij een bedrijf in Beijing; een drukke stad met veel luchtvervuiling.

Ze heeft een erg drukke baan en doet niet het werk waar ze voor heeft geleerd: tv-presentatrice. Het leven in Beijing is vrij duur, van haar salaris van 3.800 Yuan per maand (ong. € 485,–) betaalt zij aan kamerhuur alleen al 1.600 Yuan (ong. € 200,–). Dit is bijna haar halve maandsalaris.

Zij wil heel graag terug naar haar familie in Yanji. Ze heeft daarom gesolliciteerd bij het TV-station in Yanji, maar op dit moment is nog niet bekend of ze is aangenomen. In de volgende nieuwsbrief hopen we dit aan jullie te kunnen meedelen.

Met Kim Sung Dzoe gaat het veel beter dan vorig jaar. Hij is nu gewend aan de Chinese taal en heeft veel geleerd. De weekenden gebruikt hij om extra huiswerk te maken. Als hij klaar is met zijn computerstudie wil hij graag naar een grote stad.

Kim Hjang heeft het naar haar zin op school. Er zitten 29 kinderen in haar klas. Zij heeft haar toets goed gedaan, de uitslag is nog niet definitief, maar waarschijnlijk heeft ze 90 % van de vragen goed.. Als zij klaar is met haar studie Japans gaat ze meedoen met een uitwisselingsproject van studenten uit Japan.

Lee Jun Bie heeft het dit jaar minder druk gehad op school, omdat ze niet zoveel nevenfuncties heeft gehad naast haar studie medicijnen.

Lee Jung Dzin kon helaas niet komen uit Changchoen. We zijn wel bij zijn moeder op bezoek geweest en zij vertelde dat hij het op school goed doet.

Per jaar ondersteunen we elke student met 15.000,- Yuan (ong. € 1.875,-). Dit bedrag is bestemd voor collegegeld, kost en inwoning en een klein beetje zakgeld. In het schooljaar 2012-2013 hebben we deze 4 studenten toegezegd hen weer financieel te ondersteunen, in totaal komt dit neer op 60.000 Yuan (ong. € 7.500,-).

Mijnheer Lee vertelde dat het huis in 2011 is uitgeroepen tot het beste gehandicaptenhuis in de Yanbian provincie. Dat houdt in dat zij het beste schoolsysteem hebben en dat het huis heel goed en netjes is. Dit alles dankzij de financiële steun uit Nederland. Daar zijn ze heel erg blij mee; en alleen daardoor kunnen ze voor de kinderen blijven zorgen. Drie gehandicapte jongeren zijn klaar met hun studie en hebben een baan gevonden. Zodoende kunnen ze nu in hun eigen onderhoud voorzien. We hebben 60.000 Yuan = € 7.500,– gegeven om het huis weer netjes te verven, kleine reparaties te doen en om rijst en kolen voor de winter te kopen.

Waarschijnlijk vragen jullie je af: Hoe gaat het met het kleine jongetje met de tijdelijke naam Lee Sung Ho?

Hij is behoorlijk gegroeid en hij kan nu heel goed Koreaans spreken. Voorheen kende hij alleen de Chinese taal. Hij is nu 6 jaar (in Ned. 5 jaar) en kan al lezen en schrijven. De kaartjes die we voor de kinderen hebben meegenomen zat hij hardop voor te lezen! De kinderen waren er weer heel blij mee!

Helaas heeft hij nog steeds geen identiteitsbewijs en zolang hij dat nog niet heeft kan hij niet naar een gewone school. Helaas hebben we nog niemand getroffen die ons daadwerkelijk verder heeft kunnen helpen aan een identiteitsbewijs. Mijnheer Lee heeft nu contact opgenomen met de burgemeester en die zal kijken of hij hier iets mee kan doen.

HET BUSJE IS AFGELEVERD!!!!!!

De oorspronkelijke verkoopprijs van het busje was 42.000 Yuan, maar hij was nu in de aanbieding voor 39.990 Yuan. De verkoper heeft de prijs nog verder laten zakken toen hij hoorde dat wij deze voor het opvanghuis kochten en heeft ons een stel stoelhoezen cadeau gedaan. De prijs die we betaald hebben is 37.500 Yuan,-. Hierbij komen nog de kosten voor het kenteken, verzekering en belasting van 5.000 Yuan. Al met al heeft het busje ons zo’n € 5.315,- gekost.

Heel hartelijk bedankt voor jullie gulle giften!

Toen we het busje bij het opvanghuis afleverden wisten ze niet wat ze zagen. De vrouw van mijnheer Han begon heel erg te huilen. Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien als mijnheer Han. Na de officiële overdracht van de sleutel stapte hij overgelukkig in het busje en ging gelijk de kinderen ophalen. Hij bleef nogal lang weg en vertelde later dat hij eerst aan iedereen in het naburige dorp de bus had laten zien! Toen we samen zaten te eten begon het heel hard te regenen. Hij sprong op en vloog me om mijn nek. “Jij brengt een dubbele zegen! We hebben heel hard water nodig voor de planten, want het is heel droog”.